 Wysłany: Wto 12:47, 25 Lis 2014 Temat postu: |
|
| podobno istnieją, tak przynajmniej czytałam, ale czy to prawda to nie jestem pewna | |
| Wysłany: Śro 16:10, 19 Lis 2014 Temat postu: |
|
| to już chyba przeszłość? czy istnieją teraz samuraje? | |
| Wysłany: Wto 19:42, 14 Paź 2014 Temat postu: |
|
| ja myslałem, że samuraje to juz nie istnieją obecnie. | |
| Wysłany: Pią 22:56, 15 Sty 2010 Temat postu: |
|
| Ej! Wakusia też chcę być samurajem w wersji płci pięknej! I będziemy jeździć na konikach w czarnych kimonkach xDDDDD | |
| Wysłany: Pon 10:30, 24 Sie 2009 Temat postu: |
|
widzicie podobieństwo do naszej husarii ? bo ja ogromnę |
|
| Wysłany: Wto 23:12, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
Założyły byśmy ruch damskich samurajek.^^ Spełniamy dziecięce marzenia.xD Wczoraj oglądałam jakiś film o samurajach o wyobrażałam sobie, że my jeżdzimy na tych konikach. xD  |
|
| Wysłany: Wto 21:44, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Kimona bylyby czarne :D heh | |
| Wysłany: Wto 18:23, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Latanie z mieczem w kimonie...taa xD | |
| Wysłany: Pon 22:38, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| I miałybyśmy takie ładne kimonka...^^ I byłybyśmy ładniejsze i lepsze od facetów, bo byśmy walczyły z niesamowitą gracją.^^ | |
| Wysłany: Pon 22:00, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Samuraje w wersji kobiecej nosily by nazwe np Samurajki D hehe | |
| Wysłany: Pon 18:11, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Powalamy mit, że jak samuraj to facet.! xD | |
| Wysłany: Pon 17:27, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| aaa Ty szczesciaro :)
A ja jjak byam mala to sie bawilam z siasiadami i sasiadkami w samurajow i Gejsze XD Fajnie by bylo byc samurajem ;) Oczywiscie w wersji plci pieknej :D |
|
| Wysłany: Czw 0:06, 25 Gru 2008 Temat postu: |
|
| Jako mała dziewczynka chciałam zostać samurajem. Pierwszym damskim. xD Od zawsze się interesowałam.
Tanto piękne dostałam na święta - się pochwalę...xD |
|
| Wysłany: Śro 22:14, 24 Gru 2008 Temat postu: Samuraje |
|
| wiadomości z "wikipedia" ;)
Samuraj (jap. 侍, samurai - rzeczownik od czasownika samurau, znaczącego służyć panu), to pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim, także gwardia cesarska. Z czasem termin rozszerzono do znaczenia 'wojownik'. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny - według ówczesnego prawa istniał ścisły podział na cztery klasy społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (miecz długi katana i miecz krótki wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daishō) - ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō nie były tylko bronią. Mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja, toteż samurajowie silnie byli związani ze swoimi mieczami i otaczali je głęboką czcią. Istniało bardzo wiele szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza, bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron. Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczem, ale także łukiem, jak również calą gamą innej broni jak np. włócznia zwana Yari, broń drzewcowa o nazwie Naginata czy wachlarz bojowy Tessen. Technika walki łukiem zwana kiujutsu była wysoce duchową techniką, nierzadko używaną do medytacji. Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili także specjalny strój, spodnie hakama, których długość odpowiadała ich pozycji w hierarchii wojowników, kamizelki kamishimo, na których widniał kamon (herb klanu/rodziny) i wiele innych dodatków, które wspólnie tworzyły kimono samuraja. Podstawowe prawa zawarte były w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika. Istniały również inne dzieła opisujące zasady jakimi powinien się kierować samuraj. Były to między innymi utwory Go Rin No Sho (Księga pięciu kręgów) oraz Hagakure (Ukryte w listowiu). Główną zasadą była wierność swemu panu i bezwzględne mu podporządkowanie – co dotyczyło zarówno wojownika, jak i jego rodziny. W walce samuraj nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jak podczas popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, bowiem byłoby to rozwiązanie niehonorowe. Samuraje stanowili również elitę kulturalną. Wiedza ich była wszechstronna i bardzo rozwinięta. Od dziecka kształceni byli w kierunku poznania bushidō, uczono ich między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii, literatury, muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny i matematyki. Wykładano im także poezję japońską i chińską – między innymi dlatego, by samuraj przed popełnieniem rytualnego samobójstwa mógł napisać pożegnalny wiersz (haiku). Po śmierci swego pana samuraj stawał się rōninem i miał w obowiązku pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać również w przypadku zwolnienia ze służby (spowodowanego na przykład zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł pracować jako najemnik. Samobójstwo samuraja nosiła nazwę seppuku, samuraj robił to gdy poniósł porażkę. * Miecz Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów, stanowił niejako duszę wojownika. Swój pierwszy miecz otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami, otrzymywali miecze daitō i wakizashi Związanych z nim było wiele, niekiedy bardzo złożonych rytuałów, począwszy już od procesu jego wykuwania. Płatnerz wykonujący swój fach musiał poddawać się uprzednio ceremonii oczyszczenia, zaś pomiędzy niektórymi momentami wykuwania przywdziewał odświętne szaty. Aby odpędzić złe moce kuźnię ozdabiały religijne motywy zaczerpnięte z religii shintō. Obrządek dotyczył nawet używanej przy hartowaniu miecza gliny, wody i ognia. Zadaniem płatnerza było przede wszystkim wytworzenie głowni miecza o jak najtwardszym ostrzu (aby uniknąć wyszczerbienia), będącego jednocześnie możliwie najbardziej elastycznym (by miecz nie uległ pęknięciu). Było to bardzo trudne zadanie, osiągane przez wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu oraz inne techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez mistrzów tego fachu. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem nawet większość życia. Nie dziwi zatem jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć przez całe pokolenia, otaczany czcią i kultem. Jedna z zasad dotycząca miecza mówiła, że jeśli już zostanie on wyjęty z pochwy, musi być umoczony w ludzkiej krwi, dlatego też, jeśli broń zechciała obejrzeć osoba dostojna, której nie można było odmówić, samuraj przed schowaniem miecza dokonywał samookaleczenia. * Sztylet Tanto był bronią, która zastępowała wakizashi w Daisho, jak ta broń służyła głownie do odprawienia rytaułu seppuku. * Łuk Rzadziej używany przez samurajów niż miecz miał jednak też duże znaczenie. Sztuka strzelania z łuku nazywa się kyujutsu. Zrobiony z drewna lub bambusa najdłuższy łuk nazywamo yumi. W okresie shinto organizowano Yabusame, ceremonie strzelania z łuku na koniu. * Kij W feudalnej Japonii samurajowie walczyli też bronią obuchową, nie tylko białą, np kijem Bō czy Jō. * Włócznia W XV wieku popularna stała się broń drzewcowa Yari oraz Naginata częściej używana na polach bitew niż do obrony. |
|